Πάντα περιμένω μιας βροχερής μέρας ηλιόλουστα διάλειμμα. Το χώμα αρκετά βρεγμένο έτσι ώστε να μπορώ να τα τραβώ με ευκολία. Σκύβοντας, παρατηρώ και προσπαθώ να τα ξεχωρίσω από τα ‘χρήσιμα’. Εκεί παρατηρώ ότι προσπαθούν να ανθίσουν. Όταν το καταφέρνουν, η προσπάθεια είναι τόσο χαριτωμένη, που δεν θέλω να τα τραβήξω και να τα καταστρέψω. Ακόμα και αυτά που δεν θέλουμε μπορούν να έχουν θέλγητρα. Αλλά ο κήπος είναι καλύτερος αν καθαριστεί. Είναι καλύτερα να ξεκαθαρίσουν οι προθέσεις από το τυχαίο. Και γι’ αυτό ξεκινώ και τραβώ με μανία, ωσάν να προσπαθώ να κατακτήσω τον χώρο, να εξαπλώσω την καταστροφή μέσα από την οποία θα φανεί η ομορφιά του πρωταρχικού οργανωμένου σχεδίου. Η άγρια χαρά γεμίζει τα μάτια και οι εκριζώσεις συνεχίζονται αμείωτες. (η σκληρή γλώσσα της αναφορικής δημοσιογραφίας πολεμικού δελτίου ταιριάζει καλύτερα από την ήρεμη γλώσσα ενός ανύποπτου κηπουρού). Σε κάποια στιγμή γυρίζω και βλέπω τι άφησα πίσω. Μυρωδιά φρεσκοσκαμμένου χώματος με υγρασία. Άραγε τι ακριβώς μύριζαν τα χαρακώματα ή οι κρατήρες των οβίδων στον Πρώτο Πόλεμο; Προχωρώ ξεριζώνοντας και το καρότσι γεμίζει μέχρι πάνω πράσινο με μερικά χρωματιστά λουλούδια να γέρνουν σε παράξενες γωνίες. Σπρώχνω το καρότσι και φτάνω στο χώρο του φυσικού νεκροταφείου  στο χωράφι πίσω από το σπίτι. Εκεί όπου καταλήγουν όλα τα ‘ανόργανα’ και ‘οργανικά’ του κήπου για να διαλυθούν στα ‘εξ ων συνετέθησαν’. Να επιστρέψουν πίσω στη γη, να ακολουθήσουν νομοτελειακά την εντροπία στη μικρότερη δυνατή ενεργειακή κατάσταση πριν χαθούν για πάντα στην ρουφήχτρα μιας μαύρης τρύπας, μέσα στην οποία όλοι μπορεί να είμαστε. Ο ανθρώπινος νους σκέφτεται ότι αυτό που βλέπει μακριά (πολύ μακριά) είναι δυνατόν να του συμβαίνει, αλλά σε τόσο μεγάλη κλίμακα που να εμπερικλείει ολόκληρους γαλαξίες. Ναι ένα αγριόχορτο μπορεί να σε κάνει να σκεφτείς τις κλίμακες της φύσης από το ηλεκτρόνιο μέχρι την μαύρη τρύπα που απορροφά ακόμα και το φως. Ίσως πάλι τα αγριόχορτα να είναι εκείνα που θέλουμε να εξορκίσουμε μέσα από το περιορισμένο μυαλό μας και να βρούμε μια πολυπόθητη ηρεμία. Αλλά, όπως καθετί φυσικό, το ανθρώπινο μυαλό δεν σταματά να επεξεργάζεται και να βγάζει συμπεράσματα και αναλύσεις απ’ αυτές έστω και αποσπασματικές τις περισσότερες φορές, πληροφορίες που λαμβάνει από τις αισθήσεις (ο ημι-δοκιμιακός λόγος δεν εμποδίζει την ονειροπόληση). Τα περισσότερα που καταλαβαίνουμε είναι είδη ονειροπολήσεων και ημι-αυθαίρετων συμπερασμάτων του μυαλού. Η ομορφιά ενός κήπου βασίζεται στην αισθητική του ιδιοκτήτη και η υποκειμενικότητα αυτής της αισθητικής ορίζει τι είναι αγριόχορτο και τι όχι. Μα πώς έφτασα και πάλι σ’ ένα επιστημονικό συμπέρασμα ισοπεδωτικό και χωρίς συναίσθημα; Ίσως αυτή να είναι μικρότερη δυνατή ενεργειακή μου κατάσταση. Ένα στεγνό συμπέρασμα που θα με κρατά ασφαλή  από το τρενάκι του τρόμου των συναισθημάτων. Τα νύχια μου έχουν γεμίσει χώμα και θα ‘πρεπε να τα είχα κόψει πριν ξεκινήσω την κατακτητική κηπουρική. Σηκώνω το βλέμμα και βλέπω το φρεσκοσκαμμένο που αφήνω πίσω μου. Ο ουρανός ξαναγεμίζει για βροχή. Μου φωνάζει ότι το τσάϊ είναι έτοιμο. Τοποθετώ τα εργαλεία πίσω στη θέση τους διότι νυχτώνει. Ο φρεσκοσκαμμένος κήπος δέχεται τις πρώτες σταγόνες στο πρόσωπο και κλείνει αργά τα μάτια.