«Ε, ναι ρε είμαι ένας υπέρβαρος μεσήλικας με τρίχες στα αυτιά και στη μύτη», φώναξε βγαίνοντας από την τουαλέτα. Δεν τον πείραζε η ηλικία του τόσο, όσο το γεγονός ότι χωρίς να το θέλει εκνευριζόταν που γερνούσε. Ναι, ήταν περισσότερο εκνευρισμός παρά θυμός ή απογοήτευση. Εκνευρισμός, όπως την ώρα που σε πιάνει ο ύπνος, ένα κουνούπι στο αυτί σου θυμίζει ότι ξέχασες να ανάψεις το αντικουνουπικό. Εκνευρισμός, όπως την ώρα που μπαίνεις στο αυτοκίνητο για να φύγεις για τη δουλειά (λίγο καθυστερημένα) θυμάσαι ότι δεν κλείδωσες την εξώπορτα. Εκνευρισμός, όπως αντιλαμβάνεσαι, μετά που μαγείρεψες το τέλειο γεύμα, το ψωμί που αγόρασες πριν λίγο είναι μπαγιάτικο. Εκνευρισμός, όπως το τηλεχειριστήριο δεν δουλεύει και ξέχασες να αγοράσεις μπαταρίες, ενώ θύμιζες όλη τη μέρα τον εαυτό σου να το κάνει. Εκνευρισμός, όπως, αφού όλες οι οπτικές παρατηρήσεις περνούσαν το τεστ ποιότητας (παλιές καρέκλες, όχι πολλοί τουρίστες, γέρικο γκαρσόνι, στενάχωρα τραπεζάκια) το μενού καταλήγει να είναι γκουρμεδιάρικο. Εκνευρισμός, όπως αφού σε στήνει κάνα μισάωρο σε κάθε ραντεβού, εσύ επιμένεις να πηγαίνεις στην ώρα σου για να νιώσεις άβολα καθώς περιμένεις μόνος στο τραπέζι. Εκνευρισμός, όπως συνειδητοποιείς ότι ξέχασες να βάλεις πετσέτα στο λαιμό και πιτσίλισες με τοματοσάλτσα από τα νόστιμα σπαγγέτι το λευκό καλό πουκάμισο. Εκνευρισμός, όπως όταν προσπαθείς να κρύψεις τις σκέψεις σου, διότι μπορεί να της δώσεις «πυρομαχικά» . Εκνευρισμός, διότι θέλεις να αγαπήσεις και να αγαπηθείς όπως όλοι, αλλά ξεχνάς κάθε μέρα, βλέποντας τις τρίχες στα αυτιά και την μύτη , να αγαπήσεις τον εαυτό σου.